Hoop is de schat

Ik kijk niet veel tv meer. Vooral omdat er anno 2023 nog maar bitter weinig programma’s op de traditionele buis zijn die me inhoudelijk kunnen bekoren.

Nieuwsuur, het Journaal, Vandaag Inside (sorry!) en Ik Vertrek zijn vier van de weinige programma’s die ik steevast volg. Maar voor de rest? Als ik naar de tv-beelden kijk, denk ik altijd bij mezelf: dit is toch niet mijn wereld? Je ziet alleen maar aandachtszieke gekkies aan je oog voorbijtrekken. Zeker op de commerciële zenders is het bar en boos op dat gebied. Je ziet alleen maar ‘Molletjes’, Hazes-getrouwen, cabaretiers om wie ik totaal niet kan lachen, onder wie Ruben Nicolai, en over Peter Gillis en zijn tv-programma Massa is Kassa en Martien Meiland en consorten met hun tenenkrommende series hoef ik het natuurlijk al helemaal niet te hebben. Als die op de buis zijn, ren ik tranen met tuiten huilend hard naar de keuken om sterke koffie te zetten. En dan heb je ook nog datingprogramma’s als First Dates en Married at First Sight. ‘Pijnlijke tv’, zo omschrijf ik die uitzendingen altijd als mijn vrouw en kinderen er met rode koontjes heel ontspannen en hard lachend naar zitten te kijken. Fijn voor hen, frustrerend voor mij. Sinds kort ben ik dus toch maar overgestapt op Netflix. Want ook het Journaal en Nieuwsuur schieten er de laatste maanden, ik zeg het eerlijk, weleens bij me in. Want om nou dagelijks te kijken naar reportages over en vol crisissen, de stikstofcrisis, de wooncrisis, de energiecrisis en de vluchtelingencrisis om er maar een paar te noemen, daar heb ik vaak geen zin (meer) in. Ik volg nu de Netflix-serie The Last Kingdom, over Vikingen die Groot-Brittannië laat in de negende eeuw binnenvallen. Een film over het lief en leed van mensen van toen, toen er nog geen mobieltjes en vliegtuigen waren, maar het een kunst was om jezelf en je gezin van voedsel te voorzien en je leven (vooral je hoofd) te behouden. Ook toen was er oorlog om de macht. Met mannen aan het roer die niet aan de bevolking denken, maar alleen aan zichzelf. Aan geld, aan land, aan eer en aanzien. Maar ze houden hoop. Hoop op een betere toekomst. Hoop is immers de schat die overblijft als onzekerheid en ellende je om de oren vliegen. Ondanks de huidige voor velen donkere tijden, zie ik, net als Limburgs gouverneur Emile Roemer echter ook kansen. “Laat ons vooral ook heel nieuwsgierig zijn naar de toekomst; naar wat het ons ook kan opleveren; ons aller leven kan verbeteren”, zo liet hij optekenen tijdens zijn nieuwsjaarspeech. En zo is het maar net. Het begint met kleine, alledaagse dingen doen voor anderen, thuis, in het verkeer, bij de club en op het werk. Door eerst en vooral aan anderen te denken. Wie hiermee moet beginnen? Nou, u en ik, vandaag! Zullen we op vakantie gaan bij Peter Gillis, schat?