Volharding-icoon Geert Franssen overleden: ‘Helaas heb ik deze wedstrijd niet kunnen winnen’

Volharding is afgelopen woensdagmorgen met het overlijden van Geert Franssen uit Maashees een van zijn meest markante en legendarische spelers kwijtgeraakt. 

Geert Franssen groeide op in een gezin met zes kinderen. Voetbal werd hen door vader Harrie met de paplepel ingegeven. Naast Wiel voetbalden ook zijn broers Theo, René en Henk en zus Annemie allemaal. Geert stond ’s morgens op met een bal, en ging ’s avonds naar bed met een bal. Jaar in, jaar uit. Daar werd op sportief gebied de basis gelegd voor de voetballer die hij later was.

De middenvelder speelde in vijftien seizoenen zo’n 750 wedstrijden voor de Vierlingsbeekse club en was een van de sterkhouders in de gouden lichting die in de jaren 70 en 8o furore maakte in de eerste en tweede klasse. Van heinde en verre kwamen supporters in die seizoenen naar sportpark Soetendaal om ook die kleine, rossige, niet echt als een talentvolle voetballer ogende Geert Franssen op de groene mat bezig te zien. Maar wat vergisten ze zich, want die handige, ietwat spichtige speler was de man van de acties, de felle dribbels, de harde tackles, de snelle kapbewegingen, de publiekslieveling. Talloze keren stuurde ‘ons Geertje’, zoals fans, vrienden en familieleden hem omschreven, zijn tegenstanders met zijn weergaloze acties het bos in.

De Maashesenaar gaat niet alleen de geschiedenisboeken van Volharding in als een van de meest talentrijke en geliefde voetballers van de roodwitten, maar ook als een van de meest bescheiden. Buiten het veld welteverstaan, want in het veld liet hij zich de kaas absoluut niet van het brood eten en liet hij ook luid en duidelijk van zich horen. Want hij wilde maar een ding: winnen. Hoe dat gebeurde, dat maakte hem eigenlijk geen zier uit. Goedschiks of kwaadschiks, het ging hem om die (toen nog) twee punten voor het team.

Samen met zijn jongere broer Wiel heerste hij seizoen in, seizoen uit op het middenveld, met als absoluut hoogtepunt de promotie naar de eerste klasse, na de historische 1-0 zege in het beslissingsduel met Venlosche Boys op 23 mei 1981 op sportpark De Wieën in Venray. “Een doorbraak. Jarenlang waren we de Joop Zoetemelk uit het regionale voetbal. We misten, met een erg sterke lichting voetballers, steeds net het kampioenschap. Die promotie, na achttien jaar in de tweede klasse, was uniek in de historie van Volharding. En dat hebben we geweten: vier dagen lang stond Vierlingsbeek op z’n kop”, zo tekende de redactie van het jubileumboek ‘Volharding, dat is onze naam’, uitgegeven ter gelegenheid van het honderdjarig bestaan van de club in 2014, uit zijn mond op tijdens een interview in de achtertuin van zijn broer Wiel in Maashees.

Hij zei het, pakte vervolgens een pilsje en draaide een nieuwe sigaret, een voor hem kenmerkend beeld dat velen met een rood-wit gekleurd hart en diegenen die hem anderszins kennen, nog altijd scherp op hun netvlies hebben. Want dat was Geert Franssen. Was het voetbal voorbij, dan was het tijd voor ontspanning. Tijd voor zijn rokertjes en zijn pilsjes. Die gezelligheid, dat vertrouwde, dat ons-kent-ons-gevoel, dat was ook een van de redenen voor het feit dat de talentrijke middenvelder, ondanks aanbiedingen van andere clubs, Volharding en zijn geliefde Maashees altijd trouw bleef. De binding met de vereniging en zijn geboortegrond was voor dorps- en verenigingsmens Geert enorm belangrijk. Daar voelde hij zich thuis. Daar kon de introverte Geert gewoon Geert zijn.

Op 29 juli 1989 kregen Geert en zijn broer Wiel vanwege hun verdiensten van Volharding een afscheidsduel aangeboden, tegen Ajax. Maar wat voor Geert een feestelijk afscheid moest worden, eindigde in een deceptie. Niet door de 1-7 nederlaag, maar door een elleboogstoot van Jan Wouters. In het ziekenhuis bleek dat hij zijn jukbeen had gebroken, waardoor hij daar moest blijven en nog geen biertje op zijn afscheid kon drinken. Een paar dagen later ontving hij van Ajax nog wel een bloemetje, maar dat kon de pijn bij de ras-voetballer niet echt verzachten.

Geert Franssen was op het veld erg fanatiek, maar was geen type voor een clubfunctie als (bege)leider of bestuurslid. Mede daardoor vertoefde hij de laatste jaren minder in Volharding-kringen, maar op alle voetbalzondagmiddagen om 16.15 uur hield hij Teletekst minutieus in de gaten. “Want Volharding is en blijft mijn club. Dat gevoel raak je ook nooit meer kwijt”, vertelde hij tijdens het hierboven eerder beschreven interview over de liefde voor zijn club. 

Geert Franssen sliep woensdagmorgen in het bijzijn van zijn naaste familieleden in, op 65-jarige leeftijd. Zondag (vandaag) was zijn uitvaart. Hij nam afscheid van het leven met de bijpassende woorden: ‘Helaas heb ik deze wedstrijd niet kunnen winnen’.