Met ‘Thomas’ naar WK: de herinnering blijft

Een foto uit 1987. Van een schoolteam dat vol verwachting en ambitie op weg gaat naar het WK scholenvoetbal in het Belgische Hasselt. Het plaatje verscheen gisteren ineens in mijn app. De reden: afgelopen zomer was het 35 jaar geleden dat ‘we’ met dit sterrenteam van het St. Thomascollege in Venlo naar deze mondiale titelstrijd gingen.

Het schoolteam van het Thomascollege dat in juli 1987 aan het WK deelnam. 

Ik zie de foto’s in de app. We zijn er allemaal niet slanker op geworden, dat is zeker. Van sommigen op de foto ken ik de naam niet eens meer. Wie ik wel herken? Trainer-coach en manusje van alles (wijlen) Piet Matthijs, de Engelse leraar en voetbalfanaat die me later tijdens mijn vwo-eindexamen Engels hielp door een paar goede antwoorden in mijn oor te fluisteren, en gymleraar Jac Faessen ‘fie’. Je had vroeger op het ‘Thomas’ ook altijd een Faessen ‘fa’, maar die ‘fa’ was wat gezetter en donkerder van haardos dan de rossig ‘fie’. De ‘fie’ en ‘fa’ waren ter herkenning, zodat je wist met wie je van doen had. Was ‘fie’ ziek, dan was ‘fa’ dat niet, om het maar even simpel uit te leggen.

Wie ken ik nog meer? Ik speur verder op de foto. Paul Verbong natuurlijk, want die speelde destijds een team hoger in de jeugd van VVV-Venlo. Hij in de A, ik in de B. Onder de hoede van Sef Vergoossen droomden wij, net als al die andere VVV-talenten uit de regio, van een loopbaan als profvoetballer. Ik herken ook de broers Ebus, de VVV’03-matadoren Tom en Frank, tegen wie we later met Volharding nog de degens kruisten. Frank ontmoette ik later ook nog op een studentenfeest in, als ik me niet vergis, Wageningen, waar Volharding-rechtsback Frits van den Boogaard toen studeerde en, net als Frank, genoot van de geneugten van het studentenleven. Ik denk dat we daar op een donderdagavond na de training naartoe zijn gereisd, zoals we in die jaren wel vaker deden. Hoe dat vrijdags zat met school? Ik heb werkelijk geen idee, maar denk dat mijn stoel in de collegebanken van de ‘uni’ in Nijmegen niet bezet was.

Wie staan er nog meer op? Doelman Ruud Peeters, de initiatiefnemer voor de reünie. Dat was een van de kartrekkers in het team. Een druktemakertje, zowel in als buiten het veld, iemand die vooropging in de strijd en in het feestgedruis. En die mij als benjamin van de groep opving. Want ik was met mijn vijftien lentes als brugpieper veruit de jongste van de ploeg, de anderen waren minimaal twee jaar ouder en kenden elkaar beter. Ik was vers van de pers op het Thomas. 

Datzelfde hartelijk ‘kom maar bij ons’-gevoel krijg ik ook bij Boy Willems. Die had al een snor (die gedachte van mij klopt, zie ik op de foto) en speelde al ergens in het eerste. Bij Irene, als ik het me goed heug.  Wil Wolf van ‘nul-dreej’ zie ik ook. Een flegmatieke aanvaller met z’n, net als tig anderen in dit team, typisch Venlose tongval. Maar hij had flair, lange manen en het hart op de tong. Die lag regelmatig in de clinch met trainer-coach Matthijs. Leon Wienen van Venlosche Boys en Hans(je) van der Zanden van VVV’03 staan er ook op, zie ik. Ook die trof ik later nog af en toe als tegenstander op het voetbalveld in Vierlingsbeek en Venlo. En niet te vergeten meesterkok Eric Swaghoven van restaurant Valuas, zijn vader was volgens mij een van de grote sponsoren van onze WK-reis, en onze Thijs. Horstenaar Thijs van Rens, de man met de gouden handjes, die destijds in de jeugd van profclub VVV als verzorger werkte en me steevast ‘Ronnie’ noemde. Maar de rest? Ik herken ze zeker, maar welke namen horen er ook alweer bij? 

Het was tropisch warm tijdens dat WK, dat kan ik me nog wel heugen. In de eerste wedstrijd speelden we tegen titelfavoriet Israël. En dat hebben we geweten! In een zwaar beveiligde bus, beide teams zaten bij elkaar, en onder escorte van vier politiewagens, werden we met loeiende sirenes naar ons openingsduel gebracht. Al snel keken we tegen een 1-0 achterstand aan tegen een veel beter tegenstander. Met kunst- en vliegwerk hielden we stand, met een druk gebarende en roepende Piet Matthijs langs de kant. En toen, die laatste minuut, een minuut die ik me tot op de dag van vandaag kan heugen. We krijgen een corner en de bal belandt vol op mijn voorhoofd en knalt vervolgens tegen de touwen: 1-1!  Met nog een paar seconden op de klok! Twintig man (het kunnen er ook meer zijn geweest) springen vervolgens op me van blijdschap, ik voel de rugpijn en de kramp in mijn benen van toen nog als ik eraan terugdenk.

Dagblad de Limburger, juli 1987. 

‘You are a lucky fellow’, zei de sympathieke Israëlische spits direct na afloop tegen me. En zo voelde ik me ook, alsof ik de wereld aankon. de 15-jarige Koning Voetbal van het Thomas. Zij werden later wereldkampioen, wij werden negende na het winnen van tig penaltyseries (onder meer van Koeweit en Finland) in een veld met veelal voetbalscholen van professionele voetbalclubs uit Europa, Azië en Afrika. Sommige voetballers hadden qua postuur mijn vader kunnen zijn, dat weet ik ook nog. 

Ach, de uitslag zal me worst wezen, de herinnering aan een prachtig voetbalavontuur blijft. Laat die reünie maar komen, maar van tevoren ga ik nog wel wat namen bij gezichten googelen en foto’s van toen bekijken. 

Als iemand de namen van de personen op de foto van links naar rechts weet, dan hoor ik dat natuurlijk graag! 

Met het vrouwenteam van China op de foto, met op de voorgrond (met bordje Nederland in de hand) penaltykiller Ruud Peeters en in het midden de huidige meesterkok Eric Swaghoven van restaurant Valuas. Ik sta rechts, met mijn neus naar links.